Deze tekst hierboven raakte me. Iedereen maakt een beweging in het contact met de ander; naar voren, naar achteren, in de aanval, terugtrekken of in de aanpassing. Het is allemaal omdat we verlangen naar verbinding, om ons te hechten.

Ik werd een tijdje terug geconfronteerd met een ongeneeslijke ziekte in mijn gezin van herkomst. Dan valt de wereld even stil, iedereen schrikt en iedereen schiet letterlijk in zijn ‘oude’ patroon en reactie.

Merel van Oogappels zei het zo mooi:

Als je ergens van houdt, dan is het angstaanjagend dat je zoiets kwijt kan raken. Dat is een ingewikkeld en angstig gevoel waar we allerlei oplossingen voor proberen te vinden, afweermechanismen, om dat maar niet te hoeven voelen, of niet de hele tijd. Iedereen is bang; de schreeuwers, de botterikken, ook de mensen met veel te grote mond. We hebben allemaal veel te verliezen, veel dat nooit meer te vervangen is, het leven kan zo onvoorstelbaar wreed zijn. Geen wonder dat we dat hart van ons zo willen beschermen.

Ik had/heb als oudste dochter de rol van ‘regelzus’, en schiet het liefst daarin. Ik houd niet van conflict en ben van de lieve vrede en wil begripvol zijn naar iedereen. Maar ja…wat als dit iets is wat je niet kan regelen of begrijpen. In leven en dood hebben we niet de controle, dan weten we het niet wat te doen en staan we met lege handen … ik kreeg tijdens supervisie de opdracht om te buigen (plat op de grond)
voor dat wat ik niet kon regelen. Ik viel letterlijk stil en het maakte me klein en kwetsbaar.

Eerlijk gezegd denk ik ook best wel eens, hoe fijn zou het zijn als we allemaal begripvol en empathisch zijn… Ja, je hoort het goed, en oke, ik heb al meer dan 10 jaar vormen van therapie, studie, scholing achter me en ben heel dankbaar voor de weg die ik steeds opnieuw ga en waar ik nu ben. Hoe meer ik mezelf ken en weet hoe ik daarmee om moet gaan, des te meer ik kan kijken vanuit het verschil, zonder oordeel. En des te meer ik begrijp dat vechten ook hechten is. We proberen het allemaal op onze eigen manier en in het vechten zit net zo’n verlangen. En ja, dat richt ook wel eens schade aan maar het is fijn om te beseffen dat we allemaal op zoek zijn naar het hart van de ander.

Onlangs had ik wat gedoe met een van mijn broers. Hij zei op het laatst;  wat fijn dat we nu wel blijven staan en proberen te verbinden, dat we nu zoeken totdat we er komen. Dat is groots, besefte ik me later. Voor mij is het spannend, ik ga liever weg. Maar als je durft te blijven, dan wordt het leven wel een stuk mooier en minder alleen en kan je uiteindelijk zien dat er vaak net zo’n behoefte bij de ander ligt.
Niet de empathische, aangepaste manier is altijd de juiste. Ik ben verre van perfect maar probeer er het beste van te maken, stap voor stap. Ik geloof hoe meer vrijheid we onszelf en de ander geven in het anders zijn, hoe meer verbinding er kan zijn.

Ook tijdens de feestdagen zou je jezelf eens kunnen uitdagen om op deze manier naar de ander te kijken.

- Regine -