Misschien omdat je midden in het leven staat, kleine kinderen om je heen dus geen ruimte voor jezelf. Of je vriend raakt zijn baan kwijt en daardoor heb je er gewoon te zijn voor hem. Iedereen kan situaties bedenken waarin je hebt moeten overleven. En er dus geen ruimte is voor wat er bij jou is, jouw behoeften of gevoelens.

Ik ook.

Ik doe dat door vaak krachtig door het leven te gaan. ‘Nee hoor, ik red me wel’. ‘Nee joh, zo erg is het allemaal niet. Er zijn echt ergere dingen’. ‘Kijk eens naar de al die zieke mensen nu…dat is pas erg’. En tuurlijk, dat is ook zo én tegelijk heb ik mezelf weer mooi gevangen gezet in een zelfgemaakte kooi. Ik houd binnen wat ik nu voel en wat mijn behoefte is.

Misschien herken jij dit ook. Vaak heb je als kind onbewust een besluit genomen om niet meer te uiten, geen vragen meer te stellen, niet meer boos te worden, enz… Het is niet een vrije keuze, maar een besluit omdat je bang bent dat papa boos wordt, of dat mama gaat huilen of …. Inderdaad jij weet zelf vast waarom jij dat niet meer deed. Toen was je je daar niet bewust van. Soms kan je bij de geboorte al gevoeld hebben, hier is geen plek voor mij. Ik moet lief zijn, me inhouden.

 

En dat besluit, hoe onbewust ook, kan maken dat je nu nog steeds geneigd bent je in te houden. En als je daarvoor kiest, is dat prima. Maar dat is precies de vraag. Kies je of durf je je niet te uiten, met als gevolg dat je uit frustratie tekeer gaat, wellicht thuis tegen je kinderen? Of geïrriteerd raakt naar je partner.  

Hoe meer er in jou blijft zitten, hoe zieker je eigenlijk wordt. En dit kan zelfs leiden tot een burn-out. De onderdrukking maakt je ziek. Je zit verstopt in een kooi en je gevoelens mogen niet naar buiten. En dat ga je niet volhouden, tenzij je niet wilt leven…

Wanneer je verlangt naar voluit leven, vraagt dit om weer te gaan voelen. Te leren kijken naar jezelf en te voelen wat er van binnen is. En dan de (grote spannende) stap te maken om weer opnieuw te gaan uiten. Op een moment dat jij kiest, wanneer het voor jou veilig voelt.

 

Hoe meer je luistert naar wat er bij jou is, hoe meer je daar gehoor aan kan geven. Vaak is er één stem in jou die hard schreeuwt, ‘niet doen, houd je in, straks faal je!’ Bij mij is dat mijn kritische stem. Die vind het veel te gevaarlijk om de uiting toe te laten. Die was vroeger ook hard nodig om me overeind te houden. Dus die stem heeft heel goed werk gedaan en beschermt mij nog steeds. Dat erken ik en tegelijk weet ik nu dat er ook andere stemmen zijn die gehoord willen worden. Dat maakt dat ik me meer uit over wat er nog meer van binnen is. Deze stemmen klinken zachter en dus heb ik tijd te nemen om hier bij te komen.

 

Bijvoorbeeld nu kan ik zeggen: Ik voel me bang. Bang om het niet te weten. Bang dat ik faal. Bang om de mand te vallen. Er is eigenlijk zoveel waar ik bang voor ben. Maar dat kon er vroeger niet zijn. En ik ben ook wel eens boos. Boos op mijn man dat hij niet duidelijk is. Boos op een collega dat zij niet genoeg aandacht had voor me.

Wanneer ik dit inhoud, ga ik me frustreren, word ik eigenlijk een soort heks thuis of een alles-weglachende-vrouw op m’n werk. Inderdaad, niet mezelf. Het is allebei weg bij wat er echt is, van binnen.

 

Nu kan ik het uiten en richten: Hey collega, ik wil graag dat je even naar me luistert, ik vind het echt niet oké hoe je vorige week tegen me deed. Of tegen mijn man: Ik vind het fijn als je even duidelijk maakt, wat jouw plan is vandaag.

Dan komt het eruit, wat er van binnen is. Ik kies er voor om mezelf te laten zien. Wat iets met me doet. Dat is een spannende stap. Maar wat heeft me dat rust en vrijheid gegeven in mij. Wat voelt het kloppend en eerlijk tegenover mezelf maar ook tegenover de ander.

 

Wil je ook meer leren voelen wat er bij jou is? Herken je dat je je vaak frustreert? Of dat je vaak weglacht wat er bij jou is? Welkom op een veilige plek met jouw verhaal. Bij mij, of bij mijn collega therapeuten. Of wellicht bij je vriend of je buurvrouw. Maar houd je niet langer stil.

Mijn verlangen

Zit gevangen

In een zelfgemaakte kooi

En ik dacht altijd dat ik een jager was

Maar ik ben een prooi

Stef Bos – haal me uit mijn hoofd

 

Regine