We leren al heel jong dat er verschil is. En ook leren we om dingen met elkaar te vergelijken.  Een appel smaakt anders dan een banaan en tegelijk leren we dat een stoel een stoel is, ongeacht hoe deze eruit ziet.

Naarmate we ouder worden, gaan we meer leren over smaak. We gaan smaken vergelijken en een eigen mening vormen. De ene appel vind je lekkerder dan de andere. En de ene stoel vind je comfortabeler zitten dan de andere stoel. Dit is heel gezond en daardoor leren we steviger uit te komen voor onze eigen mening. En zijn wij wie we zijn, en dus anders dan de ander.

Het wordt echter spannender als we ergens anders over denken wat dieper gaat dan een appel of een stoel. En hoe snel ben jij dan geneigd om jezelf te vergelijken met de ander? Ik tenminste wel… Op Social Media is dat nog niet zo spannend. Daar kun je jezelf lekker vergelijken met de ander. Of je kan een statement van iemand delen, wat haaks staat op de ‘norm’. Dat lukt vaak nog wel.

Maar hoe is dat in contact met een ander? Durf jij te zeggen wat je vindt tijdens een vergadering, terwijl je voelt dat de rest er anders over denkt? Durf jij tegen de stroom in te zwemmen? Of het anders te doen dan je vriend en dat te benoemen? En kan je oké zijn met jezelf, ook als je ziet dat het gras bij de buren groener is of dat je zus geduldiger is dan jij?  

Dit vergelijken doe ik regelmatig. Ik hoef maar om me heen te kijken en zie al dat iemand een grotere auto heeft en het dus in mijn ogen beter voor elkaar heeft dan ik. En al hoewel ik blij ben met mijn eigen praktijk, denk ik soms dat m’n collega het veel beter doet dan ik, want de klanten lijken onbeperkt aan te waaien.. Vergelijken geeft altijd onrust. We doen het allemaal, maar we worden er down van, jaloers, hebberig, gedeprimeerd, enz… Vaak heeft het te maken met of ik oké ben met hoe ik ben. En wanneer ik me ga vergelijken, voel ik me dus minder of meer, en kan ik dus niet meer zien dat het ‘gewoon’ anders is. Het is heel menselijk en toch geloof ik dat het anders kan. 

Zo liep ik pas met een vriendin (wat doe je anders in deze tijd😊)... en vaak hebben we dan de beste gesprekken. Dat gaat er soms ook best diep en pittig aan toe. Ja, het is heerlijk als we herkenning in elkaar vinden. Hoe we Corona zat zijn of hoe onze mannen in elkaar zitten. Wat fijn zo’n vriendin, we hebben dan veel lol en vinden elkaar in de herkenning.

Maar de pittige gesprekken, die er ook zijn, gaan meestal over het verschil tussen haar en mij. Dat is soms niet erg maar wel als dat verschil ook jou raakt. Ik ben vaak bang dat ze me zal veroordelen of een mening heeft over hoe ik het doe, of ik vind (eerlijk gezegd) dat hoe ik het doe beter is. Wij zijn sociale wezens en willen er altijd bij horen. Vaak zit er onbewust een diepere angst onder om alleen te komen te staan of afgewezen te worden. Wat we dus snel geneigd zijn om te doen, is je eigen mening wat nuanceren, het verschil weg te poetsen zodat we weer wat dichter bij elkaar komen. Herken je dat?

En toch heb ik ervaren dat het lucht geeft als de verschillen mogen blijven staan. En het levert een prachtig gesprek op. Probeer het maar eens:

1. Benoemen: Benoem wat het met je doet wanneer je het verschil voelt. Benoem je neiging om mee te bewegen of om het weg te maken of ….
2. Begrijpen: Geef de ander de ruimte om te reageren en luister. Kan je de ander begrijpen, los van hoe het voor jou is?
3. Bespreken: Bespreek met elkaar het verschil en de reacties van elkaar. En eventueel een stapje verder; wat heb je vroeger geleerd over verschil, over conflict, over begrenzen?

Misschien is dit ook een aanleiding voor een goed gesprek met je liefdespartner in dit Valentijn weekend! Ik hoop dat ook jij ervaart hoeveel rust en ruimte het geeft als het verschil er mag zijn bij elkaar. Het is fijn te merken dat het vergelijken (vaak in jezelf) minder wordt wanneer het bespreekbaar is met de ander en dat je je niet anders voor hoeft te doen dan je bent. Het ligt gewoon open, tijdens de wandeling en het mag er gewoon zijn, zonder dat iemand wat anders hoeft te doen.

Op deze manier wordt dit dan een prachtig gedicht: