Buiten zijn beperkingen, maar binnen kan je RUIMTE maken!
Gepubliceerd op 17 mei 2021
Vorige week was het in het nieuws; het aantal burn-outs tijdens de pandemie zijn verdubbeld. En eerlijk gezegd, verbaast het me niet.
Waar je vorig jaar nog aan het bureau van je collega een spontaan ‘hoe was je weekend’ praatje had, heb je nu vooral video calls (op je zolderkamertje) waar je vanaf een schermpje moet raden of iemand lekker in z’n vel zit.
De kinderen droppen bij de BSO en dan in alle rust naar je werk rijden, is niet meer vanzelfsprekend. Je kind is weer verkouden en moet eerst getest of je mist dat ritje naar je werk omdat je thuis moet werken.
Ik zag vorige week bij een kinderopvang dat je je Maxi-Cosi letterlijk over de drempel moet zetten. Een praatje maken over hoe jouw nacht was met een huilende baby doe je dan minder makkelijk, want er staat ook een andere ouder in de rij achter je.
Ook in de winkel ervaart iedereen de beperkingen. Je moet afstand houden en je voelt de druk want er staan 3 wachtenden buiten de winkel.
De gezonde reistijd van werk naar huis is er niet, waardoor je niet even kunt afschakelen maar meteen in je gezinsleven stapt.
Je moet overwerken en dat vraagt veel van je gezin en/of van jezelf.
Je puberkinderen zijn voornamelijk thuis, terwijl je zo gewend was aan een rustig huis overdag.
Je hebt het roer om moeten gooien en dat was niet omdat jij dat zo graag wilde, maar omdat het niet anders kon, financieel.
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Het zijn allemaal voorbeelden waarin je beperkt wordt in je ruimte. Letterlijk.., maar waarin je je ook beperkt voelt om ruimte te maken voor jouw verhaal. Het praatje aan het bureau van je collega, waarin je net iets meer vertelt over hoe het met je is. De begeleidster van de kinderopvang, die binnen nog net iets meer tijd neemt voor jouw verhaal. Of de buurman die je tegenkomt in de winkel, die aan je ziet dat je wat moe bent. Het zijn de dingen die minder snel gebeuren, door alle beperkingen die er zijn.
Ook ik herken een aantal van bovenstaande voorbeelden, terwijl ik naar m'n werk mag, ik niet ziek ben, ik niet hoef 'over' te werken. En m’n kinderen mogen best regelmatig naar school, m’n man werkt niet thuis.. En inderdaad ben ik ook dankbaar voor wat ik heb, en toch... voel ook ik me beperkt.
We worden toch beperkt door de maatregelen. En we verlangen weer naar ruimte. Ruimte voelen is nodig om je verhaal te doen. Anders zijn we geneigd om het (soms onbewust) te laten. En dan houden we alles binnen en dat kan stress geven.
We weten niet hoe lang dit nog gaat duren. En er is gelukkig al uitzicht naar iets meer ruimte, iets meer vrijheid. Maar in tussentijd wil ik graag iedereen op het hart drukken dat, in welke situatie je ook bent op dit moment, maak ruimte voor wat er bij jou leeft, van binnen. Zoek iemand op! Ook al wordt daarmee nog niks opgelost, je zult merken dat het je meer ruimte geeft van binnen en dat voelt al iets beter. Maak weer live ontmoetingen, als het even kan. Neem de tijd voor een contact momentje, op school, op je werk. Ik gun iedereen tijd en ruimte voor wat je ook maar geraakt heeft dit jaar.. waar je je ook maar minder of anders door voelt.
In de ogen van een ander ontmoet je begrip, troost, liefde en zoveel meer... ik gun het jou.
Regine